Iedere dochter heeft een verhaal over haar moeder. Hopelijk is het een gelukkig verhaal, omdat je een liefdevolle band met haar hebt. Maar soms is het verhaal moeilijk, omdat je relatie niet is wat je ervan hoopt. En heel soms is het vooral verdrietig, omdat je je moeder veel te vroeg moet missen. Mijn moeder overleed zes jaar geleden. Dit is mijn verhaal.
Mijn moeder gooide de deur open, mijn tweejarige zoontje op haar heup. “En, en, en?”
We hadden snel roze gebakjes gehaald bij de bakker en ik opende de doos. “Het is een meisje. En de echo zag er goed uit.”
Ik kreeg een dikke knuffel van mijn moeder en kon nog net voorkomen dat de doos gebakjes geplet werd in onze omhelzing.
Drie weken later kregen we te horen dat mijn moeder de geboorte van haar kleindochter waarschijnlijk niet zou meemaken.
Alvleesklierkanker. Niks meer aan te doen.
Circle of Life
Het werden moeilijke maanden. Terwijl mijn buik steeds groter groeide, leek mijn moeder in zichzelf te krimpen. De ‘circle of life’ werd bizar werkelijk. Mijn moeder bereidde zich voor op haar sterven, ik bereidde me voor op de komst van mijn dochter.
Uiteindelijk overleed mijn moeder tien dagen voordat Suus geboren werd. Ze heeft haar kleindochter nooit ontmoet, maar ik heb haar nog wel verteld dat de baby ‘Suus’ zou heten.
“O, leuk!” zei mijn moeder, en ze leefde een beetje op. “Dat past goed bij Teun!”
Ze herhaalde haar naam een paar keer. Ze pestte zelfs mijn vader en broer ermee, dat zij de naam al wel wist. De volgende dag stierf ze.
Moederdag zonder moeder
Zondag is het Moederdag. De dag van de glunderende gezichtjes die ontbijt op bed komen brengen. Zelfgemaakte knutsels.
“Kijk mama! Ik heb de tekening paars geverfd, want dat is toch jouw lievelingskleur?”
Liedjes die op school zijn geleerd. Dikke kussen en knuffels.
Ik geniet er altijd van.
Mijn eigen moeder mis ik vooral in de aanloop naar Moederdag. Met alle confronterende radiocommercials en de reclamefolders vol cadeautjes die ik nooit meer voor haar zal kopen.
Herinneringen houden haar levend
Het enige wat ik nog kan doen, is haar herinnering levend houden. Vooral dankbaar zijn dat ze mijn moeder was.
Blij zijn om de tijd die ze met mijn oudste heeft gehad. Dat ze wist dat er een kleindochter op komst was.
In onze gang heb ik een fotogalerij gemaakt. Daar hangen ook foto’s van mijn moeder tussen.
Teun en Suus staan soms gezellig samen op de trap, te kletsen over de foto’s.
“Dit is opa. En dit is ome Guido. En dit is oma. Die is dood.”
Mama is verdrietig
Op sommige dagen schiet ik vol als ze dat zeggen. En dat is prima. Ze mogen mijn verdriet zien. Dat hoort nu bij mijn leven, en ook bij hun leven.
Ik vind het mooi, hoe ze in hun kinderlijke eenvoud accepteren dat oma dood is. Hoe natuurlijk ze daarmee omgaan, in tegenstelling tot volwassenen.
Onbezorgd rennen ze over de begraafplaats en verzamelen ze eikeltjes voor op haar graf. En stellen ze mij vragen over mijn moeder, zonder bang te zijn voor mijn reactie.
“Vertel eens over oma”
Ik vertel mijn kinderen zoveel mogelijk over hun oma. Dat mijn moeder van vlinders hield, en van bloemen.
Dat ik van haar heb geleerd om een kroket uit te hollen en te vullen met appelmoes. Dat oma ook dol was op patatjes, net als zij.
Mijn verhalen over mijn moeder groeien met hen mee.
Zo vroeg Teun laatst wat ‘kanker’ is. Had hij op school gehoord.
Tot nu toe vertelde ik hem, dat oma zo ziek was dat de dokters haar niet meer beter konden maken. Nu vulde ik dat aan door uit te leggen dat oma kanker had. En dat je daar soms van kunt genezen.
Maar soms, helaas, niet.
Moeder-dochterrelatie
Natuurlijk vertel ik mijn kinderen nog niet alles. Bijvoorbeeld dat mijn moeder en ik niet altijd een even goede band hadden.
Misschien is iedere moeder-dochterrelatie ingewikkeld. Mijn moeder was de belangrijkste persoon in mijn leven. Maar ook degene die me het meest op mijn zenuwen werkte.
Op wie ik steeds meer ga lijken naarmate ik ouder word – wat ik eigenlijk helemaal niet zo leuk vind.
Mijn moeder, die ik keihard nodig had, maar die zich ook weer niet teveel met mijn leven mocht bemoeien.
Mijn moeder is er niet meer
Maar mijn moeder was vooral dat: mijn moeder.
Die mij heeft leren lopen, troostte als ik gevallen was, vol trots aanmoedigde bij mijn turnwedstrijden, midden in de nacht van feestjes kwam halen, mij juichend opwachtte toen ik mijn rijbewijs had gehaald, met de trein kwam opzoeken in mijn anti-kraak-woning in Amsterdam, geld overmaakte zodat ik naar de Galapagoseilanden kon, over mij pochte tegen haar collega’s, met me ging shoppen voor mijn trouwfeestje, en de liefste oma voor mijn kinderen.
Ze is er niet meer. En ik mis haar. Elke dag.
Stralend kaarsje
Dit is mijn verhaal. En zo heeft iedere dochter haar verhaal. En iedere moeder ook.
Mijn moeder was enorm betrokken bij anderen. Ze stak altijd een kaarsje aan voor mensen die het nodig hadden.
Dus op deze Moederdag steek ik een kaarsje aan voor alle moeders die een stralend lichtje kunnen gebruiken.
Voor de moeders die hun eigen moeder moeten missen.
Voor de moeders die hun kind moeten missen.
Voor de moeders die geen moeder mochten worden.
Voor mijn eigen moeder.
Haar naam was Mia.
Reactie plaatsen
Reacties